U bent hier
Cameraria ohridella Deschka & Dimic, 1986
De zwarte begrenzing van de voor- en achterrandshaakjes is aan de buitenkant, bij gelijkende Phyllonorycter-soorten aan de binnenkant van de haakjes.
Aan de bovenkant van het blad, meestal dicht bij een nerf afgezet. Er kunnen tot 250 eitjes per blad gelegd worden.
Kop lichtbruin, vooraan spits. Sterk ingesnoerde segmenten, geelgroen met zwartachtige, driehoekige vlekken op de rugzijde.
Op de bovenzijde van het blad, eerst een zeer kort gangmijntje, daarna een bredere, langgerekte blaasmijn, meestal nooit over een nerf heen. Soms komen er tientallen mijnen per blad voor en dan kunnen de mijnen elkaar raken, al smelten ze niet samen zoals bij Macrosaccus robiniella. De mijn is licht okergeel met een donkerbruin, rond of ovaal centraal gedeelte. Vooral bij de zomergeneratie kan bijna het hele bladoppervlak door mijnen bedekt zijn.
De eerste mijnen worden op de onderste bladeren gevormd, maar gaandeweg zijn de vrouwtjes genoodzaakt om hun eitjes hoger in de boom af te zetten. Door hun massaal voorkomen ziet men dus een boom van onder naar boven bruin worden.
Verpopping in de bladmijn. De rups spint eerst een sneeuwwitte, ronde cocon in de mijn. De pop overwintert in deze cocon in de afgevallen bladeren. Zij steekt uit de mijn bij het uitkomen van het imago.
- In 1999 voor het eerst uit België bekend geworden in het park van Tervuren. Sindsdien verspreid over het hele land en soms massaal.
- Werd ook al op allerlei andere waardplanten gevonden zoals Aesculus pavia, Acer pseudoplatanus en zelfs Ostrya carpinifolia. In Koersel ook gevonden op Corylus avellana (hazelaar).
- Wanneer de aantasting op de paardenkastanjeboom zo groot is dan worden omringende bomen gebruikt zoals in 2017 waar we met de Werkgroep Bladmineerders in de Cabourduinen te Adinkerke zelfs een mijn op Fagus sylvatica (beuk) vonden.
De soort is in 1999 voor het eerst uit België vermeld en kwam dan voor ten oosten van de lijn Antwerpen-Charleroi. In de kuststreek en het Gentse werden, ondanks intensief zoeken, geen bladmijnen gevonden. Eén jaar later echter werden reeds bladmijnen aan de kust aangetroffen. Ondertussen is de soort over het hele land verspreid en in de meeste gevallen is ze overal erg talrijk.
De soort werd pas in 1986 ontdekt in Macedonië. Vandaar heeft ze zich eerst naar Oostenrijk en vandaar over de rest van Europa verspreid. Omdat de voedselplant van de rups in vele parken en langs wegen is aangeplant, komt C. ohridella dus meestal in zulke biotopen voor. Nog niet vermeld uit Noorwegen en Portugal, wel uit Oekraïne (http://www.gracillariidae.net/species_by_code/CAMEOHRI). Bekend uit al onze buurlanden.
Drie elkaar overlappende generaties per jaar. De eerste adulten ontpoppen einde maart en men kan ze soms massaal observeren op boomstammen. De tweede generatie komt soms in zulke grote aantallen voor dat men duizenden exemplaren in zwermen kan zien vliegen in de zonneschijn tijdens de voormiddag. De vrouwtjes van de derde generatie zijn zo talrijk dat ze geen vrije plaatsen meer vinden op de lagere takken. Zij zijn genoodzaakt om de hogere takken op te zoeken en in vele gevallen leggen ze hun eitjes zelfs op esdoorn (Acer pseudoplatanus) waarop de ontwikkeling tot pop eveneens kan plaatsvinden.
